به گزارش خط رند ۹۱۲ محققان نشان دادند که می توان نانوداروها را بگونه ای طراحی کرد که با فرایند سم زدایی طبیعی کبد تداخلی نداشته باشند.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ستاد توسعه فناوری نانو، محققان دانشگاه تگزاس نشان دادند که می توان نانوداروها را بگونه ای طراحی کرد که با فرایند سم زدایی طبیعی کبد تداخلی نداشته و با این کار هدف گیری بیماری با کارایی بالا انجام شده و اثرات جانبی به حداقل می رسد.
جی ژنگ از محققان این پروژه می گوید: دانشمندان مدت ها است که با نانوداروها کار می کنند، نانوپزشکی و نانوداروها پتانسیل بالایی برای شناسایی و درمان سرطان دارند. اما نانوداروها امکان دارد اثرات سمی روی بدن داشته باشد.
وی با اشاره به اینکه نانودارو به ترکیباتی گفته می شود که در آنها از نانوذرات مهندسی شده استفاده شده باشد. کبد بعنوان اندام سم زدا از بدن، ترکیبات و مواد خارجی موجود در بدن را دریافت و دفع می کند اظهار داشت: کبد، هر روز ما را از گزند مواد خارجی حفظ می نماید اما همین فرایند باعث کاهش کارایی نانوداروها می شود.
ژنگ اعتقاد دارد که نانوداروها در مطالعه های بالینی تاثیر مثبتی روی فرایند درمان دارند اما زمانی که در بدن استفاده می شوند، ماکروفاژها مبادرت به حذف آنها از بدن می کنند. چالش اصلی، کاهش اثرات جانبی این فرایند و بیشینه کردن اثرات دارو است. زمانی که این دو مسئله حل شوند آنگاه می توان دارو را وارد مرحله آزمون بالینی کرد.
این گروه تحقیقاتی از فرایند زیست انتقال مبتنی بر گلوتاتیون برای حل این مشکل استفاده کردند. ژنگ می گوید: «ما از این فرایند زیست انتقال استفاده کردیم تا چرخش نانودارو در بدن را بگونه ای مدیریت نماییم که جذب نانودارو توسط ماکروفاژها در بدن به حداقل برسد. در این فرایند نانوداروهایی که به سایت هدف نرسیده اند بدون تجمع در بدن از آن خارج می شوند.»
این گروه نانوپیمایشگری ساختند که در آن از رنگ آلی استفاده می شود تا چگونگی تغییر زیست انتقال نانوذرات را به دانشمندان گزارش دهد. زمانی که این نانوپیمایشگر به کبد می رسد، رنگ فلورسانس به سرعت فعال شده و می توان فهمید که نانوذرات از رنگ جدا شده است. نتایج این تحقیقات به رهایش بهتر نانودارو در بدن کمک می نماید. نتایج این پروژه در چارچوب مقاله ای در نشریه Nature Nanotechnology به چاپ رسیده است.
