به گزارش خط رند ۹۱۲، بزرگترین ساختار جهانِ شناخته شده که ۱۳۰۰۰ برابر طولانی تر از کهکشان راه شیری است، شناسایی شد. کویپو(Quipu) تقریبا ۱.۳ میلیارد سال نوری وسعت دارد و دارای جرم اعجاب انگیز ۲۰۰ کوادریلیون خورشید است.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ایسنا، ستاره شناسان آن چه را که می تواند بزرگترین ساختاری باشد که تاکنون در جهان شناخته شده مشاهده شده است، شناسایی کرده اند. این ساختار که کویپو(Quipu) نام گرفته است، شبکه ای وسیع از خوشه های کهکشانی و ابرخوشه هاست که دارای جرم اعجاب انگیز ۲۰۰ کوادریلیون خورشید است.
نام این ساختار از سیستم باستانی اینکان(Incan) برای ثبت اعداد با استفاده از طناب های گره دار الهام گرفته است.
به نقل از آی ای، کویپو(Quipu) ساختار پیچیده ای است که از یک رشته مرکزی با رشته های چند شاخه تشکیل شده است. «کویپو» با گستردگی تقریبا ۱.۳ میلیارد سال نوری، بیشتر از ۱۳ هزار برابر طول کهکشان راه شیری طول دارد و می تواند طولانی ترین ساختار شناخته شده در کیهان باشد که از رکوردداران قبلی مانند ابرخوشه لانیاکیا(Laniākea) پیشی بگیرد.
ساختار رشته ای وسیعی که با ابرخوشه های شناخته شده رقابت می کند
طبق گفته محققانی که این کشف را انجام داده اند، «کویپو» بعنوان یک ساختار بسیار برجسته که به سادگی در نقشه آسمان از خوشه های کهکشانی در محدوده انتقال به سرخ هدف قابل مشاهده می باشد، حتی بدون روش های تشخیص تخصصی، متمایز است.
این پژوهش بخشی از یک تلاش مداوم برای نقشه برداری از توزیع ماده جهان در طول موج های مختلف نور است.
به نظر می آید ساختارهای کیهانی دور در پدیده ای به نام «انتقال به سرخ» بسمت قسمت سرخ طیف نور جابجا شده اند. در حالیکه اجرام با انتقال سرخ تا ۰.۳ به خوبی نقشه برداری می شوند، این مطالعه بر روی آنهایی متمرکز شده است که مابین ۰.۳ تا ۰.۶ انتقال به سرخ دارند، یعنی به سراغ اجرام دورتر رفته است.
بزرگترین ابرساختار کشف شده در مجموعه داده های محققان، «کویپو» بود، اما آنها چهار ساختار عظیم دیگر را هم یافتند. ابرخوشه شپلی(Shapley) که زمانی بزرگترین محسوب می شد، حالا شاهد است که «کویپو» و سه ابرخوشه دیگر معروف به ابرخوشه مار-تاج شمالی(Serpens-Corona Borealis)، ابرخوشه هرکول(Hercules) و ابرساختار اسکالپتر-پگاسوس(Sculptor-Pegasus) که مابین دو صورت فلکی کشیده شده است، از آن سبقت گرفته اند.
ساختارهای این مطالعه جدید در فاصله ۴۲۵ تا ۸۱۵ میلیون سال نوری از زمین یافت شدند. تحقیقات قبلی نشان می داد که ساختارهای بزرگتر امکان دارد در فاصله دورتری در کیهان وجود داشته باشند.
هم اکنون، «دیوار بزرگ هرکول-مار-تاج شمالی» با غلظت عظیمی از ماده در فاصله ۱۰ میلیارد سال نوری از ما، عنوان بزرگترین ساختار شناخته شده را یدک می کشد، باآنکه وجود آن هنوز مورد بحث است.
ابرساختارها بر انبساط کیهان تاثیر می گذارند و نور را خم می کنند
محققان همینطور مشاهده نمودند که این ابرساختارها چگونه بر جهان گسترده تر تاثیر می گذارند. آنها بر تابش پس زمینه مایکروویو کیهانی(CMB) که تابش باقیمانده از مه بانگ است که به صورت مساوی در فضا پخش می شود، تاثیر می گذارند.
این تیم دریافت که سرعت جریان های کهکشانی در این ابرساختارها می تواند اندازه گیری های انبساط جهان را که به «ثابت هابل» مشهور است، مخدوش کند. علاوه بر این، کشش گرانشی بسیار زیاد این ساختارها می تواند سبب ایجاد «همگرایی گرانشی»، خمش نور و اعوجاج تصاویر از آسمان دوردست شود.
این مطالعه تصریح کرد که تحقیقات آینده می تواند بررسی کند که چگونه این ساختارهای مقیاس بزرگ بر تکامل کهکشان ها تاثیر گذاشته اند. در حالیکه این ساختارها موقتی هستند، چونکه انبساط کیهان به تدریج خوشه ها را از هم جدا می کند، اندازه بسیار زیادشان، آنها را قابل توجه می کند.
محققان می گویند: در تکامل کیهانی آینده، این ابرساختارها به چندین واحد درحال فروپاشی تجزیه خواهند شد. ازاین رو آنها پیکربندی هایی گذرا هستند، اما هم اکنون آنها موجودات فیزیکی خاصی با خصوصیت های مشخص و محیط های کیهانی خاص هستند که شایسته توجه ویژه هستند.
بنابراین، این پنج ابرساختار همینطور ۴۵ درصد از خوشه های کهکشانی، ۳۰ درصد از کهکشان ها و ۲۵ درصد از ماده در جهان قابل مشاهده را می سازند که ۱۳ درصد از حجم کل جهان هستند.
این مطالعه در وبسایت پیش چاپ arXiv انتشار یافته است.
منبع: خط رند ۹۱۲
