خط رند ۹۱۲: برخورد یک جفت سیاهچاله برای نخستین بار در جهان باستان مشاهده شده است. مشاهدات انجام شده توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب، ادغام دو کهکشان و سیاهچاله های هیولایی در مرکز آنها نشان میدهد که زمانی که کیهان تنها ۷۴۰ میلیون سال یعنی حدود یک بیستم سن فعلی خودرا داشت، به هم برخورد کرده اند.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ایسنا، کشف این مساله که بنظر می رسد ادغام های عظیم در جهان نوپا رایج بوده است، می تواند به توضیح این که چگونه ابرسیاهچاله ها مانند آن چه در قلب کهکشان راه شیری قرار دارد، به چنین ابعاد عظیمی دست یافته اند کمک نماید.
به نقل از گاردین، پروفسور روبرتو مایولینو(Roberto Maiolino)، اخترفیزیکدان در دانشگاه کمبریج، و یکی از اعضای تیم مشاهدات، می گوید: یک مشکل که ما در کیهان شناسی داریم، توضیح این است که چگونه این سیاه چاله ها می توانند انقدر بزرگ شوند. در گذشته ما همیشه در مورد بلعیدن مواد با سرعت خیلی زیاد یا تولد سیاهچاله های بزرگ صحبت کردیم. احتمال دیگر این است که آنها با ادغام رشد کرده باشند.
تا حالا مشخص نبود که آیا ادغام کهکشان ها منجر به تبدیل شدن سیاهچاله ها در مراکز آنها به یک فروچاله می شود یا خیر. مدلهای جدید پیشنهاد کرده اند که یکی از آنها به فضا پرتاب می شود تا تبدیل به یک سیاهچاله سرگردان شود.
در آخرین مشاهدات از توانایی تلسکوپ وب برای رسیدن به نماهای دوردست کیهان استفاده شده که نخستین نگاه اجمالی از ادغام کهکشانی در گذشته های دور را ارائه کرده است.
در پروسه ادغام، سیاهچاله ها مقادیر زیادی ماده را می بلعند و همین طور انرژی زیادی آزاد می کنند و این فعالیت دارای خاصیت های طیفی متمایزی است که به اخترشناسان امکان شناسایی آنها را می دهد. این فعالیت برخورد در منظومه ای به نام ZS7 را نشان داد که یکی از دو سیاهچاله ی آن ۵۰ میلیون برابر خورشید جرم دارد.
مایولینو می گوید: جرم سیاه چاله دیگر احتمالاً مشابه است، بااینکه اندازه گیری آن خیلی مشکل تر است، برای اینکه این سیاه چاله دوم در گاز متراکم مدفون شده است.
مشاهدات بعدی نشان داد که بنظر می رسد از سیاهچاله های کشف شده در این دوره زمانی، حدود یک سوم درحال ادغام هستند. او اظهار داشت: این می تواند یک کانال واقعی برای رشد سریع سیاهچاله های اولیه باشد.
پروفسور اندرو پونتزن(Andrew Pontzen)، کیهان شناس در دانشگاه کالج لندن، که در این تحقیق شرکت نداشت، می گوید: یکی از نقاط خالی مهم در کتاب تاریخ کیهانی ما این است که سیاهچاله های غول پیکر با ابعاد میلیونها یا میلیاردها برابر جرم خورشید، از آنجا آمده اند. آیا آنها به صورتی بزرگ به دنیا می آیند یا باید از سیاهچاله های اولیه کوچکتری ساخته شوند که با هم برخورد می کنند تا غول ها را تشکیل دهند؟
دانشمندان امیدوارند در آینده بتوانند با بهره گیری از نسل بعدی آشکارسازهای امواج گرانشی، همچون ماموریت آنتن فضایی تداخل سنج لیزری(لیزا) که بتازگی توسط آژانس فضایی اروپا تأیید شده است، اندازه گیری مستقیمی از برخوردهای باستانی انجام دهند.
منبع: rond912.ir
