به گزارش خط رند ۹۱۲، تعدادی از پژوهشگران با همکاری حامد آرامی یک پژوهشگر ایرانی ایمپلنت مغزی جدیدی را برای از بین بردن تومور طراحی نموده اند.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از دیلی میل، این ایمپلنت مغزی با استفاده از نور مادون سرخ، ذرات نانویی را در دستگاه فعال و گرما تولید می کند تا توده های مرگبار را از بین ببرند. این فرآیند در واقع یک روش درمانی است که طی ۱۵ دقیقه و برای ۱۵ روز متوالی صورت می گیرد. محققان دانشگاه استنفورد این نوآوری را ابداع نموده اند که بین پوست و جمجمه فرد ایمپلنت می شود و دمای آنها تا ۴۰ درجه فارنهایت می رسد. به قول محققان چنین دمایی برای از بین بردن سلول های سرطانی بدون صدمه به بافت اطراف آنها کافی است. در این روش که از گرما استفاده می شود، «فوتوترمال» نام دارد و الان برای درمان تومورها هم استفاده می شود اما تا پیش از این فقط طی جراحی قابل استفاده بود. این ایمپلنت روی موش های دارای تومور مغزی آزمایش شد. گروهی از موش ها که با این روش درمان شدند ۳ برابر بیشتر از حیواناتی که آنرا دریافت نکرده بودند، زنده ماندند. محققان الان روی غده گلیایی تمرکز کردند که نوعی از سرطان تهاجمی است و سالانه عده زیادی را قربانی می کند. محققان ایمپلنت مغزی را با ناذرات طلا به شکل ستاره پوشاندند و یک آنتن کوچک برای انتقال سیگنال های الکتریکی به نور مادون قرمز هم به آن نصب کردند. این آنتن نانو ذرات طلا را برای تولید گرما فعال می کند. جالب آنکه میتوان این فرآیند را از راه دور انجام داد. حامد آرامی یکی از مولفان این پژوهش در اطلاعیه ای می نویسد: نانو ذرات به ما کمک می کنند تا درمان را به صورت هدفمند برای تومورها به کار گیریم. ازاین رو عوارض آن در مقایسه با شیمی درمانی و اشعه درمانی بسیار کمتر خواهد بود. قدرت و طول موج ایمپلنت را میتوان با عنایت به اندازه تومور و محل آن در مغز تنظیم کرد. در بیانیه این محققان آمده است: ساختار و دوز نانوذرات را میتوان طوری تنظیم کرد که مقدار مورد نیاز گرما تولید شود. در این پژوهش موش هایی با تومورهای تهاجمی به ۲ گروه تقسیم شدند و ایمپلنت ها فقط در یک گروه نصب گردید. موش های این گروه نه تنها هنگام فعال سازی ذرات نانو گرفتار مشکل نشدند، بلکه محققان متوجه شدند این ذرات در مکان تومور باقی ماندند و به بافت های اطراف صدمه ای نرساندند. موش هایی که ایمپلنت را دریافت نمودند طی بازه ۱۵ روز هر روز ۱۵ دقیقه این درمان را دریافت نمودند. همینطور در همه موش های این گروه بدون احتیاج به جراحی نوعی بهبود وضعیت دیده شد. موش های درمان شده مدت طولانی تری نسبت به گروه کنترل زنده ماندند.
