خط رند ۹۱۲: یک لباس مخصوص ساخته مهندسان دانشگاه ˮکالیفرنیا سن دیگوˮ می تواند با بهره بردن از عرق و حرکت بدن، انرژی یک ساعت هوشمند و دستگاه های دیگر را تامین کند.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، وقتی صحبت از انرژی های تجدیدپذیر می شود، می بینیم که خیلی از شهرها از منابع مختلفی مانند صفحات خورشیدی و توربین های بادی استفاده می نمایند. دانشمندان حالا با یک لباس هوشمند که بوسیله عرق و حرکت بدن، برق تولید می کند، رویکرد مشابهی را اتخاذ نموده اند.
این لباس هوشمند که توسط تیمی در دانشگاه “کالیفرنیا سن دیگو” به وجود آمده است، از سلول های سوخت زیستی بهره می برد که از عرق بدن برای تولید انرژی استفاده می نمایند و همین طور مجهز به ژنراتورهای الکتریکی برای تولید انرژی از حرکت بدن و ابرخازن ها برای ذخیره برق تولید شده است.
تمام این قطعات روی پارچه چاپ می شوند، همچون مدار و سیم کشی از جنس نقره است که خاصیت ضد آب دارد و این قطعات را به هم متصل می کند. نکته مهم این است که همه چیز در این لباس هوشمند انعطاف پذیر، کشسان، تاشو و قابل شستشو است، اما در شکل فعلی نمی توان برای شستشوی آن از شوینده بهره برد.
سلول های سوخت زیستی که درون این لباس هوشمند تعبیه شده اند، در قسمت قفسه سینه قرار دارند و حاوی آنزیم هایی هستند که موجب جابجایی الکترون بین لاکتات و مولکول های اکسیژن موجود در عرق بدن انسان می شوند. این فرایند، یک جریان الکتریکی مداوم با ولتاژ پایین تولید می کند که برای ذخیره در خازن تغذیه می شود.
در همین حال، ژنراتورهای تریبوالکتریک هر کدام از دو قسمت تشکیل شده اند: یک قطعه دارای بار منفی روی بازو و یک قطعه دارای بار مثبت در کنار بدن. هنگامی که دستان کاربر در حال راه رفتن یا دویدن حرکت می کند، این قسمت ها به یکدیگر ساییده می شوند. با این کار، پالس هایی از برق ولتاژ بالا تولید می شود که آن هم به خازن می رود.
در آزمایشاتی که تا حالا انجام شده است، یک داوطلب این لباس هوشمند را هنگام دویدن و استفاده از دوچرخه ورزشی به مدت ۱۰ دقیقه پوشید و بعد از آن ۲۰ دقیقه استراحت کرد. طی این جلسه ۳۰ دقیقه ای، لباس هوشمند توانست نیروی مورد نیاز نمایشگر ال سی دی یک ساعت مچی کوچک را تامین کند.
این لباس هوشمند با توسعه بیشترخواهد توانست توسط ورزشکاران برای تامین انرژی دستگاه هایی مانند سنسورهای کنترل عملکرد مورد استفاده قرار گیرد.
این تحقیق که توسط پروفسور “جوزف وانگ” و “لو یین” دانشجوی دکترای دانشگاه “کالیفرنیا سن دیگو” انجام شده، در مجله Nature Communications انتشار یافته است.
منبع: rond912.ir
