به گزارش خط رند ۹۱۲ شرکتی موسوم به ˮسیگنیفایˮ نخستین سیستم لای-فای را معرفی نمود که از نور چراغ های ال ای دی برای انتقال پهن باند اینترنت با سرعت ۱۵۰ مگابیت بر ثانیه استفاده می نماید.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ایسنا و به نقل از گیزمگ، شرکت “سیگنیفای”(Signify) که قبلاً “فیلپس لایتینگ” (Philips Lighting) نام داشت، یکی از نخستین سیستم های تجاری لای-فای(LiFi) را راه اندازی نمود.
لای-فای از چراغ های ال ای دی (LED) برای انتقال اطلاعات و دور زدن سیگنال های رادیویی و ارسال پهن باند اینترنت استفاده می نماید.
تابحال بعضی از برنامه های کاربردی تجربی از این تکنولوژی را دیده بودیم، اما این سیستم نخستین توسعه کاربردی و تجاری سازی شده از این تکنولوژی است.
سیستم لای-فای این شرکت “ترولای فای”(Trulifi) نامیده می شود و از فناوری فرستنده نوری بی سیم ساخته شده در چراغ ها استفاده می نماید.
کاربران برای دریافت سیگنال لای-فای به یک کلید دسترسی یواس بی نیاز دارند که به یک لپ تاپ متصل می شود. هنگامی که این یواس بی متصل شود، “ترولای فای” می تواند اتصال بی سیم تا سرعت ۱۵۰ مگابیت در ثانیه را فراهم آورد. به قول شرکت سازنده، این سرعت به اندازه کافی سریع است که بتواند ۳۰ فیلم با کیفیت ۱۰۸۰p را همزمان پخش کند.
اولین مشتریان “ترولایفای” شرکت هایی از لهستان، رومانی و بلژیک هستند.
هدف “سیگنیفای” رهیابی به بازارهای حرفه ای است و می گوید که این سیستم می تواند در بیمارستان ها که امکان دارد ارتباطات رادیویی (RF) اختلال ایجاد کند یا در مناطقی که تراکم سیگنال زیاد است، استفاده گردد.
این سیستم همینطور می تواند برای اتصال ربات ها یا ماشین آلات در کارخانه های صنعتی مورد استفاده قرار گیرد.
لای-فای علاوه بر سرعت و اجتناب از فرکانس های رادیویی شلوغ چند مزیت کلیدی دیگر هم دارد. از آنجائیکه داده ها از راه نور انتقال می یابند، می توانند هر کجا که نور می تواند حرکت نماید، جابجا شوند. مثلاً در مکان های زیرزمینی عمیق مانند مترو که دسترسی وای-فای محدود است، می توان از این تکنولوژی بهره برد.
همینطور چون نور نمی تواند از دیوار رد شود، داده ها هم نمی توانند عبور کنند. با اینکه این خصوصیت محدودکننده و یک نقص است، اما در عوض سبب می شود که لای-فای امن تر باشد.
یکی از مزایای منحصر به فرد “ترولای فای” این است که از فرستنده های نوری بی سیم تعبیه شده در چراغ ها استفاده می نماید، به این مفهوم که کاربران لزوماً نباید زیرساخت های روشنایی خویش را جایگزین کنند تا به لای-فای دسترسی داشته باشند.
پهن باند (Broadband) به سیستم های انتقال داده ها (اطلاعات دیجیتال) گفته می شود که در آنها سرعت انتقال داده ها در محدوده صدها کیلوبیت بر ثانیه و بیشتر است. به عبارت دیگر پهنای باند فرکانسی این سیستم ها صدها کیلوهرتز و بیشتر است. اصطلاح “پهن باند” را نباید با عبارت “پهنای باند” اشتباه گرفت.
پیش از اختراع پهن باند خانگی، اینترنت dial-up تنها وسیله دانلود اطلاعات، موسیقی، فیلم و چک کردن پست الکترونیک بود. دانلود یک آهنگ با حجم متوسط ۳.۵ مگابایت بسیار طول می کشید، یا دانلود یک فیلم با حجم ۷۰۰ مگابایت تقریباً ناممکن بود. اینترنت dial-up از خط تلفن خانگی استفاده می کرد و کاربران می بایستی تصمیم می گرفتند که آیا پرداخت بهای آن ارزش دارد یا نه.
مودم کابلی نخستین انتخاب در دسترس پهن باند بود، اما به علت کمبود کابل اینترنت در ابتدای سال ۱۹۹۷ برای مشترکان، پهن باند تا ۲۰۰۱ متوقف گردید. اینترنت پهن باند سرعت دانلود مصارف خانگی را تا ۱۰ برابر نسبت به dial-up افزایش داد. مشابه خیلی از فناوری های نوین، در ابتدا بیشتر کاربران قادر به پرداخت هزینه های اینترنت سریع نبودند. در ۲۰۰۴ نیمی از خانواده های آمریکایی اینترنت پهن باند را مقرون به صرفه می دانستند. از زمان معرفی، پهن باند فراگیرتر و سرعت دسترسی آن بیشتر شده است.
